Een eeuw lang Olof

Theo Olof stond vaak als solist voor (of naast) het Concertgebouworkest, maar hij gaf ook kamermuziekconcerten, vaak met Gérard van Blerk als vaste begeleider. Op zo’n moment waren wij er vaak bij. Nu ook.

In dit concert horen we vioolsonates van Mozart, Beethoven en Fauré. Bij Mozart was de vioolsonate, net als de pianosonate, vooral een manier om snel geld te verdienen: ze zijn vaak kort en de textuur is helder. Maar het zou Mozart niet zijn als de muziek niet onmiddellijk aansprak. De Salzburgse Wener was in staat om desnoods in twee uur een meesterwerk te scheppen.

Beethoven pakte dat anders aan. Hij maakte van de vioolsonate echt een zelfstandig kunstwerk voor de eeuwigheid, zoals hij ook de pianosonate tot grote hoogten bracht. De Tiende vioolsonate die hier klinkt is zijn laatste. De inmiddels zwaar hardhorende Beethoven kon bij de première de pianopartij niet zelf verzorgen; die eer viel te beurt aan niemand minder dan aartshertog Rudolf.

Misschien wel het hoogtepunt is de Eerste vioolsonate van Fauré. Mocht u niet van Fauré houden, dan is dit dé gelegenheid om hem toch nog een kans te geven. De muziek, geschreven rond zijn dertigste, is nog niet zo bedaagd en sentimenteel als Fauré later kon worden, maar wel hoogst origineel. Fauré brak met dit werk door naar het grote publiek; nog vijftig jaar later zou Marcel Proust juist dit werk in zijn Temps perdu-cyclus verwerken.