Genre: Romantiek
Componisten/uitvoerenden: Georges Bizet | Hector Berlioz
Opnametechniek: Tom Dunnebier, Onno Schultze; Sem de Jongh (nabewerking).
Bizet schreef één symfonie, maar die wordt niet zo gek vaak uitgevoerd. Het Noord Nederlands Orkest deed het in 2002, en wij waren erbij.
We kennen Bizet natuurlijk als de grote meester die de opéra-comique verhief tot een kunstvorm die in Frankrijk zijn weerga niet kende. Werken als Carmen en Les pêcheurs aux perles zijn bepaald niet komisch, wel zeer memorabel en invloedrijk.
Deze componist heeft echter ook één symfonie geschreven. Dat werd pas jaren na zijn dood bekend, toen een musicoloog nog eens goed door zijn manuscripten spitte. De Symfonie in C stamde uit 1855, toen Bizet pas 17 was en aan het conservatorium studeerde bij Charles Gounod.
Bij wie zou Bizet zijn inspiratie destijds hebben gehaald? Bij Beethoven zonder twijfel. En misschien ook wel bij Hector Berlioz, jarenlang de modernste en grootste componist die Frankrijk te bieden had. Berlioz zat in de jaren dertig van zijn eeuw al op een punt waar zelfs Liszt en Wagner pas veel later kwamen. Zijn symfonieën waren complete literaire programma’s waarin een verhaal leidend was en de vorm slechts bijzaak. Normaal zou je op een concert geen losse delen uit een symfonie uitvoeren, maar de “Scène d’Amour” uit Roméo et Juliette kan prima op zichzelf staan.
Moet een concert geen drie delen bevatten? Stond er geen concertant werk op het programma? Jawel, iets heel bijzonders zelfs. Een saxofonist had het Tweede Vioolconcert van Paganini (met het beroemde rondo “La campanella”) voor saxofoon bewerkt. Helaas was hij zelf niet tevreden over deze uitvoering en mogen wij hem niet uitzenden.
