Engeland neemt het stokje over

Ooit, aan het eind van de middeleeuwen, was alles wat Engels was ‘hot’ in muziekland. Zonder de invloed van de Engelse muziek had de renaissance met al zijn prachtige missen, motetten en madrigalen niet kunnen beginnen.

Nu, aan het eind van de zestiende eeuw, was het omgekeerd. De Zuidelijke Nederlanden hadden een eeuw de dienst uitgemaakt en nu verschoof de focus naar Italië. Niet naast de deur voor een Engelsman. Om toch te kunnen genieten van die nieuwe muziek, verscheen in 1588 de bundel Musica Transalpina. In dit boekwerk stonden tientallen madrigalen van Italianen en in Italië werkende Vlamingen, soms met Engelse vertaling. De bundel sloeg in als een bom. Massaal gingen Engelse componisten nu ook madrigalen schrijven. Net nu in Italië de polyfone traditie op zijn retour raakte, nam Engeland het stokje over. Een groot deel van de zeventiende eeuw leek Engeland ineens op Italië, maar dan veertig jaar eerder.

Die koorcultuur is nooit helemaal uit het land weggegaan. Wie kan de toegift niet meezingen: “Falala la lala la!” Hier voor u uitgevoerd door een ensemble dat weet wat het doet: de zangers van de Engelse Kerk op het Amsterdamse Begijnhof.