Ensemble Lumaka

Het cliché van de luchthartige Fransen en de zware Duitsers kwam in de negentiende eeuw op gang. De landen wantrouwden elkaar en werden in 1870 aartsvijanden. Zo ontstond de behoefte om zich tegen elkaar af te zetten. Vooral de Fransen voelden die behoefte en dus moest Franse muziek vooral niet te serieus, te allesomvattend en te zwaar belast zijn. Iets met fluit en harp, dát is nou typisch Frans!

Maar het moet natuurlijk wel een beetje de moeite waard blijven. Als Franse muziek alleen maar truttig was, dan hoefde het van veel componisten niet. Claude Debussy wist de artistieke verdiensten van de Duitse muziek over te brengen op een muziekstijl die meteen als typisch Frans werd herkend. Een vreemde, hoogst moderne stijl met allerlei nieuwe akkoorden en melodieën en invloeden van overal en nergens. Bij het genie van Debussy klinkt de combinatie van fluit, harp en altviool fris, onbevangen en vrij van elk cliché. De oren worden gespitst, maar niet gekrenkt.

Bij de andere componisten op het programma zitten we al in een nieuwe tijd. Debussy is intussen dood en zijn stijl heeft afgedaan. Zijn invloed is echter nog steeds voelbaar. Ook meesters als Roussel en Dubois schamen zich niet voor lichte, engelachtige combinaties als fluit en harp. Hoorbaar zoeken ze inspiratie bij Debussy om hun werk spannend te houden. Ook de Belg Joseph Jongen hoort bij deze school, want België stond (net als Nederland trouwens) muzikaal sterk onder Nederlandse invloed. Het concert eindigt met iets heel anders: de onverwoestbare tango Oblivion van Astor Piazzolla. De overgang is minder abrupt dan hij lijkt: juist bij de componisten van het Interbellum raakte de tango in de mode. Juist zij zouden zich absoluut niet schamen om met Piazzolla op één programma te staan!