Hij zou eigenlijk veel bekender moeten zijn, deze Griek. Gelukkig doet Palmós een stap in de goede richting.
Nikos Skalkottas (1904-1949) was leerling van Arnold Schönberg en een van de relatief weinigen die zich tussen de twee Wereldoorlogen met de twaalftoonsmuziek bezighield. Zo bekend als Schönberg, Berg en Webern werd hij nooit. Toch hoeft hij echt niet in hun schaduw te staan. De cerebrale, maar intrigerende muziek die hij schreef grijpt terug op de Griekse volksmuziek, op de achttiende-eeuwse muziek en maakt tegelijk gebruik van Schönbergs twaalf tonen, maar dan weer heel anders dan andere Tweede Weense Scholieren. Bovendien was hij ook professioneel violist, en dat is meer dan zijn groepsgenoten konden zeggen.
In dit concert horen we eerst een stuk pianomuziek van Skalkottas. Daarna volgt er vooral veel kamermuziek: twee kwartetten en drie sonates voor piano en blaasinstrument. De vijf stukken werden tegen het eind van zijn leven geschreven en vormen een cyclus. De sonates hebben een concerterend karakter, wat de naam ‘Concertcyclus’ verklaart.
