Roaring Hooves Festival 2004

Serieus, wij dachten in eerste instantie aan een grap. Zelfs mensen die hier al jaren rondlopen, konden het nauwelijks geloven. We waren toch niet echt in Mongolië geweest? Het stond er zwart op wit: twee concerten in Ulaanbaatar, drie in de Gobiwoestijn. Maar het kón bijna niet.

Natuurlijk, de Concertzender brengt je de hele wereld rond. Maar dan in spreekwoordelijke zin. Bij ons hoor je muziek uit Afrika, uit Indonesië, uit Zuid-Amerika en waar al niet meer. Maar gewoonlijk nemen wij die op in het Tropentheater of zo. We dachten dat hier hetzelfde was gebeurd. Totdat we even googelden. Het Roaring Hooves Festival bestaat echt, en wordt sinds 1999 in Mongolië gehouden. Muzikanten uit oost en west treffen elkaar tegen het decor valt vilten tenten, Sovjetkolossen, oeroude boeddhistische kloosters, paarden, kamelen en de eindeloze vlakte van de Gobiwoestijn die het leven in dit dunbevolkte land dicteert.

Eén van onze technici, Marko Ciciliani, ging er in 2004 op vakantie naartoe. Hij nam geen halve maatregelen: zijn opnameapparatuur moest mee en maar liefst vijf concerten op verschillende locaties werden voor de Concertzender vereeuwigd. Hier vindt u ze bij elkaar. Alle concerten vertonen een afgewogen mix van Mongoolse volksmuziek (veelal liederen in boventoonzang met begeleiding van de morin khuur, een tweesnarig strijkinstrument) en westerse avant-garde – veelal van levende componisten.

Het openingsconcert (track 1-10) vindt plaats in de hoofdstad Ulaanbaatar. Peter Maxwell Davies en Steve Reich delen meteen al het podium met Mongoolse én Kazakse volksmuziek. Voor het tweede concert (track 11-18) ondernamen we een acht uur durende tocht door de woestijn. Muziek maken, eten, slapen, alles vond plaats in een ger (een joert, een traditionele vilten tent). Een onwaarschijnlijk en onvergetelijk decor voor “Bachvariaties” zoals ze hier van de Japanse Mayako Kubo klinken. Natuurlijk is ook de traditionele muziek van de partij.

Te weinig bekend bij westerlingen is de kloosterstad Karakhorum. In de tijd van de khans was het de hoofdstad van het land, en ook nu nog zijn de stoepa’s een reis op zich waard. In deze gewijde omgeving hoort natuurlijk boeddhistische muziek, en de monniken werden bereid gevonden om die ten gehore te brengen. Ze delen het podium met Kagel en andere westerlingen (track 19-23). In een ander klooster, Erdene Khamba, namen we ook een concert op. Helaas is deze opname mislukt door de harde wind. Marko Ciciliani maakte er nog wel een collage van (track 24).

De laatste twee concerten brengen ons via een omweg weer thuis. Eerst (track 25-37) slaan we ons kamp weer op in de woestijn. Opvallend zijn de namen van Morton Feldman en John Cage. Het slotconcert is weer in Ulaanbatar. Westerse en Mongoolse musici spelen hier ook geregeld samen.