Twintig jaar Nederlandse Muziekprijs

Iedereen kent ‘de Zwaan’ en andere evergreens voor cello en piano. De combinatie tussen de melancholiek solerende cello en de neutraal begeleidende piano is alomtegenwoordig in de romantiek. Er is dan ook een ruime keuze aan repertoire. Heel anders ligt dat bij de contrabas. Dat instrument is een stuk lager en in de laagte klinken melodieën niet zo vloeiend. Bovendien is het instrument ook een stuk groter, zodat het spelen van snelle loopjes problemen oplevert. Literatuur voor contrabas solo is vaak het werk van componerende bassisten (Bottesini, Dragonetti).

Wat doe je dan, als je als contrabassist toch soloconcerten wilt geven en niet steeds dezelfde werken wilt spelen? Een oplossing is om naar de celloliteratuur te grijpen. Hans Roelofsen doet dat hier. Hij speelt hele en halve klassiekers uit de romantiek, op dezelfde hoogte als het origineel. Dat is een behoorlijke uitdaging, want bassisten zijn niet gewend zo hoog te spelen en voor je het weet is het vals. Maar Roelofsen grijpt vol zelfvertrouwen naar het Adagio en allegro in A van Schumann. En naar een sonate van Chopin. De stukken die hij voor zijn cellospelende broer schreef behoren tot het zeer weinige Chopinwerk waarin de piano niet de hoofdrol heeft.

Roelofsen wordt hier bijgestaan door de Litouwse pianiste Mūza Rubackytė.