De titel van het concert klopt voor de helft: behalve Bertali is er ook geestelijke muziek van zijn leerling en opvolger Schmelzer te horen. Beide waren zelf violist en dat is te merken.
Donderdag 4 september 2014, 22.30 uur – Hertz, TivoliVredenburg
L’Armonia Sonora – Bertali’s geestelijke werken
door Hanna Den Hollander
L’Armonia Sonora begint met een huishoudelijke mededeling: het orgel moet halverwege gestemd worden. Of we daar niet van willen schrikken als het eenmaal gebeurt. Dan de muziek. De geestelijke werken van de twee componisten zijn rijk en muzikaal. De stukken waar tekst bij zit zijn mooi uitgewerkt, en muziek en zang gaan prachtig samen. Bij het Salve Regina hoor je de ‘lacrimae’ uit het dal van tranen bijna zelf rollen. Ook de instrumentale stukken werken goed, de instrumenten geven vraag en antwoord, spelen samen, trekken de aandacht naar zich toe en treden weer op de achtergrond om een ander ruimte te geven. Kunststukjes van composities, een genot om naar te luisteren.
Het programma is goed samengesteld, een mooie mix van vocale en instrumentale werken. Alle stukken worden goed uitgevoerd door het l’Armonia Sonora. Bertali en Schmelzer waren beide virtuoze violisten, dus voor de viool is er vaak een speciale rol weggelegd in hun werken. L’Armonia houdt daar goed rekening mee, en de violisten krijgen voldoende ruimte om hun eigen virtuositeit te laten zien, maar nergens overheersen ze de andere instrumenten en stemmen. Het is mooi evenwichtig spel. Het stuk ‘Lamento sopra la morte Ferdinandi III’ is hun kunststukje, een treurlied wat helemaal niet zo treurig klinkt.
Een mooi concert. Maar dat is het dan ook: Mooie muziek, prima uitgevoerd, het programma zit goed in elkaar, niets op aan te merken. Maar het is er niet een die ik me nog lang zal herinneren. Het is allemaal een beetje braafjes, nergens word ik echt razend enthousiast. Ik ben natuurlijk heel verwend, maar het erge is: de muzikanten lijken het een beetje met me eens te zijn. In hun blik is niets te zien: geen plezier in het spelen, geen ontroering over mooie passages, maar ook geen diepe concentratie die emotie misschien tegenhoudt. “We zitten hier en spelen mooie muziek, want we zijn muzikanten en dat is nou eenmaal wat we doen.” Door deze houding gaat er echt iets verloren. Ik heb het liefst dat een muzikant mij met zijn uitvoering bij mijn kraag pakt en roept: “Luister dan, dit is fantastische muziek en jij moet hier net zo enthousiast over worden als ik ben, want het is prachtig!” Dat doet L’Armonia Sonora niet. Muziek moet je overbrengen. En als je er zelf al niet blij van wordt, hoe kan de luisteraar het dan ooit worden?
