Lees hier het verslag van de concerten door Le Miroir de Musique en Cappella Neapolitana tijdens het Festival Oude Muziek 2019.
Festival Oude Muziek 2019 – Zaterdag 24 augustus
Le Miroir de Musique – Pieterskerk 15u.
Cappella Neapolitana – Hertz 17u.
door Irene Stolp
Hoe verschillend kan Napolitaanse muziek zijn! Dat merkte ik vandaag bij de concerten van Le Miroir de Musique en Cappella Neapolitana.
Baptiste Romain
Le Miroir de Musique
Het concert ‘Tinctoris’ Geheime Troost’ door Le Miroir de Musique draaide om veelal treurige muziek van Johannes Tinctoris waar de 15e eeuwse componist veel gebruik maakt van vihuela en rebec. Treurnis was te horen in motetten en rondeau’s als “O Virgo, Miserere Mei” en “Le Souvenir” en wanhoop in “O Invida Fortuna”. Gelukkig waren er ook vele hoopvolle motetten te horen zoals “Con Gran Fervor”.
Alles werd met grote zorg uitgevoerd door de vier zangers en twee instrumentalisten. Heel verstild, haast zilveren klanken. De klank van de zangers leek net van achter in de kerk te komen en de rebec klonk heerlijk nasaal. Mezzosopraan Dina König vond ik bijzonder mooi zingen, ze heeft een prachtig timbre en kan ook erg laag. Tenor Jacob Lawrence vond ik een ontdekking waar de bas niet tegenop kon boksen. Toch mengde de klank van de vier zangers erg goed. Op een moment zetten de zangers krachtig in om de tekst te benadrukken. Dit hadden ze net iets meer mogen doen, vond ik. Maar het maakte dit moment extra bijzonder.
De prachtige akoestiek en ambiance van de Pieterskerk droeg ruim bij aan de hemelse sfeer van dit kwalitatief hoogstaand concert.
Cappella Neapolitana
Het contrast met het concert van Cappella Neapolitana diezelfde middag kon niet groter zijn. Dirigent Antonio Florio, kenner van Napolitaanse muziek, verzorgde een feestje in de Hertz. Een feestje zoals dat begin 17e eeuw in de volle straten van Napels geklonken kon hebben.
De beste componisten van de stad schreven muziek bij komische scenes over het ‘echte’ Napolitaanse leven. Eén van die componisten was Michelangelo Faggioli, hij schreef “La Grilla”, de oudste Napolitaanse cantate waarvan muziek is overgeleverd. Enkele fragmenten daaruit werden teruggevonden door Antonio Florio in Napels en ten gehore gebracht op het concert. Een andere componist die vele komische opera’s schreef in het Napolitaans, was Leonardo Vinci. Van hem klonken verschillende aria’s.
Grote ster was tenor Pino de Vittorio. Deze van huis uit acteur, volkszanger en oudcompaan van Marco Beasley weet wel hoe hij op moet komen en de show moet stelen. Bij het eerste liedje (“Canto dei carrettieri”) kwam hij niet al zingend op, maar maakte hij al lopend geluiden met zijn mond. Hij gebruikte bij zijn optreden het hele toneel, zong alles uit het hoofd en gebruikte barokke gestique en -houding. Dit laatste vond ik erg leuk om te zien, dit komt mij erg natuurlijk over en zou m.i. vaker gedaan moeten worden.
Sopraan Leslie Visco daarentegen gebruikte een muziekstandaard en deed hier en daar aan gestique. Ze had wel interactie met De Vittorio, maar het zag eruit alsof ze nog bij hem in de leer is qua acteren. Maar ze bracht het er goed vanaf, haar aandeel en solo’s in de aria’s van Vinci en Paisiello werd goed ontvangen door het publiek.
Toppunt van het concert was het langere íntermezzo “Graziello en Nella” van Giuseppe Petrini. Grote grap en verrassing was dat de rol van de oude vrouw Nella werd gezongen/gespeeld door Pino de Vittorio (met panty als pruik, lippenstift en omslagdoek) en de rol van de man door Leslie Visco, dit keer zonder standaard. Het intermezzo is een kort toneelstukje/dialoog tussen een op elkaar vittend echtpaar. Pino de Vittorio was geknipt voor deze rol (fantastisch hoe hij zijn steeds groter wordende pruik al mimend kapte), en de sopraan bracht het er goed vanaf. Maar tegen zo’n grote naam als De Vittorio was ze niet opgewassen.
Dit concert gaf een geslaagd en onderhoudend beeld van een Napolitaans straatfeest!
= Het concert van Cappella Neapolitana is opgenomen door de Concertzender en zal op een later moment worden uitgezonden. =
