za 24 juli 14:00 uur Concertzender Live. 1964 was een kwalitatief rijk jaar voor Miles Davis. Van drie concerten, New York, Tokyo en Berlijn, kunnen we blijvend genieten.
Begin 1963 kampt Davis met personeelsproblemen. Tenorist John Coltrane is al een tijdje weg – helaas, helaas -, en de ritmesectie stapt op om als trio zelfstandig verder te gaan. Na diverse wisselingen lukt het Davis om een nieuwe topbezetting te formeren die nu bekend staat als het Second Great Quintet: Herbie Hancock op piano, Ron Carter op bas, de 17-jarige! Tony Williams (“…who just blew my fucking mind…”) aan het slagwerk en Wayne Shorter op tenorsax. Vóór Shorter bezetten diverse saxofonisten de tenorplaats, onder wie George Coleman en Sam Rivers.
In februari 1964 treedt het kwintet op in de New Yorkse Philharmonic Hall, met George Coleman op tenor. De registratie levert twee albums op: My Funny Valentine en Four and More. Davis’ biograaf Ian Carr noemt My Funny Valentine “…one of the very greatest recordings of a live concert.” Ook Davis is ingenomen met het resultaat. “It was a motherfucker the way everybody played – and I mean everybody.” U hoort twee stukken van dit album, met een geïnspireerde Davis op hoog niveau spelend. Zijn solo in Stella by Starlight heeft een grote emotionele diepgang. En ook de interactie tussen de muzikanten is optimaal.
Een paar maanden later stapt tenorist George Coleman uit de band. Sam Rivers neemt zijn plaats in. In juli geeft het kwintet een reeks concerten in Japan, waar Davis als een vorst wordt onthaald. Het gretige publiek verwelkomt elk stuk met een herkenningsapplaus, zoals te horen is op het album Miles in Tokyo. Na My Funny Valentine volgt een opwindende up-tempo versie van So What. Davis houdt aan de toernee een grote waardering en genegenheid over voor de Japanners. Uit respect voor zijn publiek laat hij de gewoonte achterwege om na zijn solo off-stage te gaan.
En in september is Berlijn aan de beurt. Miles in Berlin is de eerste opname van het Second Great Quintet – nu dus met tenorsaxofonist Wayne Shorter –, een bezetting die jarenlang stand zal houden. Milestones en Walkin’ zijn twee up-tempo stukken. De hechtheid van de ritmesectie komt onder meer tot uiting in avontuurlijke, uiterst gedurfde tempoverschuivingen. Pianist Herbie Hancock toont steeds meer lef en inventiviteit. Verpletterende muziek!
Concertzender Live – een programma van Jaap van de Klomp
