Het Paleis van de Weemoed

Ze had danseres zullen worden, maar een auto-ongeluk doorkruiste de plannen. Revaliderend ging ze zingen, met Ella Fitzgerald als Het Grote Voorbeeld. ‘Ik probeerde,’ zei ze later, ‘de subtiele manier waarop Ella Fitzgerald haar stem kon temperen na te doen.’ En haar zanglerares leerde haar dat de grote kunst was om elk lied zo te zingen dat het net was alsof je het voor één persoon in het bijzonder deed.’ Haar doorbraak beleefde ze bij de band van Les Brown en een criticus schreef verrukt over ‘the ice-cream-soda-girl-for-the-ice-cream-soda-band.’

Na twee echtscheidingen belandde ze op een screentest in Hollywood (bij de vertoning explodeerde het filmdoek bijkans en stond vast dat zij de rol had).

Net als Frank Sinatra en Elvis Presley had ze zowel succes met haar films (vier jaar achtereen ‘box-office nummer 1) en scoorde ze talloze platenhits. Soldaten in de Korea-oorlog kozen haar als het meisje met wie ze het liefst op een langzame boot terug naar Amerika wilden, en de verzamelde Amerikaanse diskjockeys verkozen haar in 1955 tot meest geliefde zangeres.

In de vrijgevochten jaren zestig bladderde haar girl-next-door-imago af. Daardoor is ook ondergesneeuwd geraakt hoe ze in goed repertoire een verbluffende zangeres kon zijn. Sarah Vaughan, Bing Crosby, Tony Bennett, Frank Sinatra – ze waren idolaat van haar vocale capaciteiten, zeker op de concept-albums die ze in navolging van Sinatra was gaan maken.

In dit Paleis hoogtepunten & curiosa van Doris Day, die er in de jaren zeventig voor koos de roem achter zich te laten en zich te gaan wijden aan de zorg voor zwerfdieren.

(N.B. De eerder aangekondigde slotaflevering van het tweeluik over Peggy Lee schuift door naar een volgend Paleis)