Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Vandaag over Lee Morse.
In de jaren twintig en dertig maakte deze zangeres een verpletterende indruk op iedereen die haar zag optreden, maar inmiddels is ze opgelost in de vergetelheid. Domineesdochter Lee Morse uit Kooskia had wat men noemde ‘country’ in haar stem. Ze was een onweerstaanbare schoonheid met volle lippen en dromerige slaapkamerogen. Dreven die met melancholie gevulde ogen mannen al tot extase, wat haar beroemd maakte was haar stem – een stem met ‘whoops, yips and yodels’ – die over een fenomenaal bereik beschikte. Tijdschrift Variety oordeelde: ‘Ze lijkt wel een male impersonator: ze jodelt lieflijk en ze zingt de bluesnummers beter dan de meeste anderen.’ In haar begeleidingsband speelden musici als Benny Goodman, Tommy Dorsey, Red Nichols. Haar artistieke succes (met nummers als ‘Wasting my love on you’, ‘I’m an unemployed sweetheart’, ‘Blue turning grey over you’, ’Nobody cares if I am blue’ en ’Something in the night’) ging echter vergezeld van een opvliegend karakter en een venijnig alcoholprobleem. Zie daar de route richting noodlot die ze aflegde. Nadat haar laatste partner haar had ingeruild voor een jonge stripteasedanseres stierf ze, onverwacht, op visite bij de buurvrouw – een dood die een anti-climax was na zo’n turbulent leven.
Samenstelling & presentatie:
