Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel.
Uit het schimmenrijk der vergetelheid komt Dodo Greene. Ze was de eerste vrouw die een album voor Blue Note mocht opnemen, en daar bleef het dan ook bij, ondanks die dijk van een stem, vol soul. Nog zo’n weggezakte grootheid is Anita Cerquetti, de imponerende sopraan die in de voetsporen van Maria Callas leek te treden, haar zelfs verving in ‘Norma’, maar kort daarna stopte. Verder Edith Piaf in een lied dat bedoeld was voor de film ‘Mon Oncle’ van Jacques Tati en waar per abuis een tekst op was geschreven, de bands van Fletcher Henderson en Glen Gray, de Franse zanger Marcel Mouloudji in een schrijnend lied van Boris Vian, Ella Fitzgerald in een geestig mislukkende take, Britse zonnigheid uit de Crisisjaren door Sam Browne, pianist Bram Wijnands, fado-zanger Antonio Zambujo en als de tijd het toelaat ook nog een ode van Dorus aan Mies Bouwman.
Samenstelling & presentatie:
