Het Paleis van de Weemoed

‘Zingen met een glimlach’ was zijn handelsmerk, bovendien was hij een briljante pianist. Dit keer een Paleis Special over Nathaniel Adam Coles (1919-1965). Hij brak in de oorlogsjaren door met een trio dat, omdat de slagwerker niet was komen opdagen, een revolutionaire sound kreeg. Nadat een nachtclubeigenaar hem een kroon op het hoofd had gezet, beklijfde de bijnaam ‘King’. Toen een dronken bezoeker eiste dat hij ging zingen, boorde Cole een miljoenenpubliek aan. Het bracht hem in een spagaat: met z’n hotte trio won hij de ene jazzonderscheiding na de andere, tegelijkertijd werd hij de kant van het populaire lied op gezogen met repertoire als ‘You’re the Cream in My Coffee’. Enerzijds wist hij een groot blank publiek te veroveren, anderzijds werd hij tijdens een optreden in het Zuiden door blanken in elkaar geslagen en werd hem in eigen kring verweten dat hij zich als Uncle Tom gedroeg. Zelf noemde hij zich een bruggenbouwer: ‘Een van de problemen is dat blanke en zwarte mensen in dezelfde wereld leven, maar elkaar niet kennen. Door naar dezelfde zanger te luisteren en samen van hem te genieten, vergeten ze hun vooroordelen. Al is het misschien maar voor even…’
Als kettingroker stierf hij in 1965 op z’n 45ste, maar z’n nalatenschap blijft fascinerend. Chuck Berry zei ooit dat als hij in het Hiernamaals slechts één artiest mocht kiezen om eeuwig naar te luisteren dit Nat King Cole zou zijn.