za 21 okt 2023, 17:00 uur – House of Hard Bop.
Het is 3 november 1957. In de New Yorkse Village Vanguard stelt Rudy van Gelder – van Blue Note Records – zijn apparatuur op voor de allereerste live opname in de bekende jazzclub. Een historische dag. En ook het resultaat schrijft geschiedenis: A Night at the Village Vanguard, met tenorist Sonny Rollins in de hoofdrol. De bezetting is klein – een trio met bas en drums. Géén piano, of ander akkoordinstrument.
Strolling
Zo noem je het soleren van een blazer met alleen bas en drums. Een pianist/gitarist kan zichzelf gedurende enkele chorussen buiten spel zetten tijdens de solo van een blazer, maar het kan ook al een principiële keuze zijn in de bezetting: géén akoordinstrument. Bij strolling – in triobezetting – krijgt elke speler als het ware een extra schijnwerper op zich gericht. De blazer geniet wat meer vrijheid. Het horizontale/melodische komt naar voren. De harmonie schemert door in de improvisatie van de blazer, en in de lijnen van de bas.
Way Out West
In maart 1957 maakt Rollins zijn eerste trip naar Californië, als frontman in het Max Roach Quintet. Hij loopt al enige tijd rond met het idee van een pianoloos trio. “I’ve played with many great pianists in my time, but I felt more free and able to hear what I needed to hear when I played without a chordal instrument.” In Los Angeles loopt hij bassist Ray Brown en drummer Shelly Manne tegen het lijf. Er ontstaat een plan. Alle drie hebben ze ’s avonds verplichtingen elders, vandaar dat ze pas om drie uur ’s nachts de Contemporary studio in gaan. Daar ontstaat Way Out West. Dat ‘West’ heeft ook invloed op de repertoirekeuze. In I’m An Old Cowhand en Wagon Wheels, beide nou niet direct jazzcomposities, horen we de paarden lopen.
Typisch Rollins.
A Night at the Village Vanguard
Een half jaar later neemt Rollins het trioconcept mee naar de Village Vanguard. Bij de middagsessie van die 3e november is Donald Bailey de bassist, en Pete La Roca de drummer. ’s Avonds maken zij plaats voor Wilbur Ware en Elvin Jones. Rollins had aan Ware en Jones gevraagd of ze die avond langs wilden komen om een stukje mee te spelen. Dat werd dus de hele avond. Pas aan het einde van de avond kwamen ze er achter dat alles was opgenomen.
Het programma opent met Gillespies A Night in Tunisia, gevolgd door I’ve Got You Under My Skin – met Bailey en La Roca. Bij alles wat daarna komt zijn Wilbur Ware en Elvin Jones de begeleiders: nogmaals A Night in Tunisia – leuk gezelschapsspel: zoek de verschillen -, Softly as in a Morning Sunrise, Four, Woody ‘N’ You en Old Devil Moon. Uiteraard veel soloruimte voor bassist en drummer.
De plaat stijgt snel in waardering bij publiek en muzikanten. En het ‘strolling’ concept breidt zich uit in de jazzwereld.
Cover Art
Hebben beide albums muzikaal veel overeenkomsten, dat geldt niet voor de hoesontwerpen. Voor Way Out West tekende William Claxton. Rollins kwam zelf met het idee. Hij staat eenzaam in een woestijnlandschap, gekleed in een cowboy outfit, compleet met revolver holster (klik). Vond ie leuk.
De Village Vanguard hoes laat een totaal andere Rollins zien: het hele oppervlak is gevuld met een afgesneden, gekleurde portretfoto. Met zonnebril (klik). Reid Miles ontwierp het design – de foto is van Francis Wolff.
House of Hard Bop – Eric Ineke
