Search for:
spinner

‘The Music of Bob Dylan’

di 28 feb 2023
Thema: Jazz

za 4 mrt 2023, 23:00 uur – The Art of the Improvisers.
Het trio Jewels and Binoculars van rietblazer Michael Moore (foto) neemt songs van Bob Dylan als uitgangspunt. Het resultaat heeft een geheel eigen signatuur. Dat laatste geldt ook voor de muziek van het trio Fugimundi: nergens mee te vergelijken. Niet alleen de spelers, maar ook de composities zijn van het hoogste niveau. En met The Itch van Benjamin Herman swingen we dit programma uit.

Jewels and Binoculars speelt (met) Bob Dylan (2001)
De muzikanten van dit trio, naast Moore, bassist Lindsey Horner en percussionist Michael Vatcher, zijn fans van Bob Dylan. In de eenvoud van zijn songs zien zij juist veel mogelijkheden voor improvisatie. Michael Moore –  “Ik ben iemand die af en toe goed speelt (…) maar heel vaak niet zo goed.” – houdt van muziek met veel ruimte; iets dat makkelijker te realiseren is binnen een trio of kwartet, dan in de breed bezette Instant Composers Pool, een van de andere formaties waarin hij speelt. Ruimte is dan ook een belangrijk kenmerk van de Dylan-interpretaties.

De gezongen openingsfrasen van Dylan worden ook door Moore gespeeld, al dan niet na een uitgebreide intro, en worden tegen het einde hernomen. Tijdens de bassolo in Two Soldiers klinken er geblazen samenklanken op de melodica. Improvisaties blijven binnen de geëxposeerde sfeer, al lijken ze soms af te dwalen. Het vrolijke Percy’s Song waaiert minder uit en blijft dichter op het origineel. Percussionist Vatcher beperkt zich hoofdzakelijk tot brushes. Sterke rol, ook ritmisch-metrisch, van bassist Horner.
Niet bekend met Dylans repertoire? Geen fan van de singer-songwriter? Geeft niks. De aandachtige luisteraar wordt als vanzelf naar binnen gezogen.

Trio Fugimundi – Summersault (2006)
Trompet (Eric Vloeimans), piano (Harmen Fraanje) en gitaar (Anton Goudsmit). Geen bas, geen drums – zo kan het ook. Onder de linkerhand van de pianist zit immers ook een bas. En missen we iets?
Morimond begint met een langzaam, herhaald akkoordenmotief in een laag pianoregister. Lange stiltes, meditatieve sfeer. Dan zet boven het pianomotief een melodie in. Trompet niet als een trompet laten klinken is een van de kwaliteiten van Vloeimans. Het tempo blijft laag, het lage register houdt aan. Enter de gitaar, met het akkoordenmotief. Even later een nieuwe, ditmaal hoge en heldere stem… Weinig materiaal, effectief gebruikt, en subliem gespeeld.

Summersault schept een andere sfeer. Hoger tempo, energieke figuren, ‘schalkse’ wendingen in de harmonie. Iets meer speelruimte voor gitarist Goudsmit, die er slim een paar Pulp Fiction citaten in weet te schuiven. Ja, dat is me er eentje, die Goudsmit.
De drie stukken van Fugimundi zijn van begin tot einde strak doorgecomponeerd. Het is componeren op het hoogste niveau.

Benjamin Herman – The Itch (2005)
Anton Goudsmit horen we wat uitgebreider soleren in het kwartet van altist Benjamin Herman, waarin  verder slagwerker Han Bennink en bassist Ernst Glerum. Bennink sleepte in een vorige levensfase een vrachtwagen met percussie-instrumenten met zich mee. Destijds had dat wel wat. Later dunde dat steeds meer uit, en hier blijkt één snaredrum voldoende.
Onweerstaanbare swing!

Klik voor de Gids

The Art of the Improvisers – Bert Broere