za 12 juni 2025, 12:00 uur – JazzNotJazz.
Ook in dit uur weer een gouden ketting met jazzparels van hoge kwaliteit. De formule van dit programma staat garant voor een hoge variatiefactor – in tijdperk, stijl en genre. Maar vandaag klinken er ook stukken met opvallende overeenkomsten.
Hamilton de Holanda & Gonzalo Rubalcaba – Incompatibilidade de Gênios
Programmamaker Jan Pieter Overmars: “JazzNotJazz wordt afgetrapt met een Cubaans toetsenfenomeen en een Braziliaans snarenwonder. Met de intensiteit, het spelinzicht en plezier van bijvoorbeeld Bill Evans en Jim Hall. En daarvan is niets overdreven. Hamilton de Holanda & Gonzalo Rubalcaba met Incompatibilidade de Gênios. Het nummer is afkomstig van een recent album van de heren, uit 2024. De titel van het album is Collab. Nota bene op dit album staat ook nog een versie met vocalen van dit nummer. Met de oorspronkelijke zanger João Bosco. Maar voor nu heeft de instrumentale versie even onze voorkeur. En hiermee rolt de bal in ons uurtje muziek, alleen maar muziek van de bovenste plank.”
Horace Silver – African Queen
Hard bop pianist/componist Horace Silver (1928-2014) publiceerde in 1964 de plaat Song for my Father. Zijn vader kwam uit Kaapverdië, een eilandengroep ten westen van Afrika. Een jaar later liet Silver zich nogmaals inspireren door zijn afkomst, met als resultaat The Cape Verdian Blues. Naast Silver horen we Woody Shaw op trompet, Joe Henderson tenor, Bob Cranshaw bas en Roger Humphries op drums.
African Queen is een relaxed stuk, waarvoor het kwintet ruim de tijd neemt. Niet alleen het tempo is relaxed, maar ook het thema – een dalende, unisono melodie in de blazers, met een lange uitademing. Het trio van piano, bas en drums zet daar een éénmatige, repeterende begeleidingsfiguur tegenaan. En dat alles op één grondtoon. Het middendeel van de A-B-A vorm levert slechts een korte, tweematige nieuwe input.
De eerste solo is voor tenorist Henderson, die gaandeweg vuurwerk gaat afsteken.
Jason Moran – You’ve Got To Be Modernistic
Na pianist Horace Silver schuiven we een flink eind op in tijd en stijl. Maar niet alleen voorwaarts… In 2002 komt pianist Jason Moran (1975) met het soloalbum Modernistic. De compositie You’ve Got To Be Modernistic is van stride pianist James P. Johnson (1894-1955). Jason Moran neemt dit stuk uit 1930 als uitgangspunt. De openingsmaten van Johnsons oorspronkelijke versie worden regelmatig door Moran herhaald; daar tussendoor komt hij met zijn eigen(tijdse) muzikale commentaren. De laatste klank – een dominantseptimeakkoord – creëert een open einde.
Quincy Jones – Walking in Space
Trompettist, orkestleider en arrangeur Quincy Jones komt in 1969 met het album Walking in Space. Het orkest is – met maar liefst dertig muzikanten – ruimer bezet dan de standaard big band. Drie elektrische instrumenten: gitaar, piano en bas. Die elektrische bas wordt verrassend bespeeld door contrabassist Ray Brown! Grote namen in de bezetting: Freddie Hubbard trompet, Kai Winding trombone, Roland Kirk rieten, Toots Thielemans gitaar en harmonica, Grady Tate drums.
Het titelstuk is een arrangement van een song uit de rock musical Hair. Lange solo’s, groovy begeleid door toetsen, bas en drums. Gezien de rijke orkestbezetting, en de tijdspanne van ruim twaalf minuten, zou je meer dynamische opbouw verwachten. Maar wellicht past dat minder bij ‘Lopen in de Ruimte’.
Roy Hargrove – O My Seh Yeh
Roy Hargrove (trompet, flugelhorn) won in 1998 een ‘Grammy Award for Best Latin Jazz Performance’ voor zijn album Habana. Latin jazz dus. Evenals Quincy Jones’ Walking in Space klinkt hier een grotere bezetting, van zo’n tiental muzikanten. Een andere overeenkomst is de wat langere duur van O My Seh Yeh: 10 minuten. En er zijn meer gelijkvormigheden. Zo blijven de muzikale ontwikkelingen beperkt, evenals de harmonieën, en is er veel herhaling in de begeleiding achter de solisten. De afbouw neemt evenveel tijd als de uiterst langzame opbouw. Niet bepaald het meest dynamische stuk van het prijswinnende album. Maar de sfeer zal vele luisteraars aanspreken.
Annie & The Caldwells – Can’t Lose My Soul
Deze multigenerationele Soul- en Gospelgroep bestaat uit echtgenoten, zoons en dochters. Spiritual – soul – gospel – funk – groove, zijn hier de steekwoorden. De meerstemmige vocals stralen een hoge mate van ‘groupiness’ uit. Onontkoombaar, deze indringende muzikale boodschap.
————————-
In de lead wordt gesproken over “opvallende overeenkomsten” tussen enkele stukken in deze playlist. Eén daarvan betreft de speelduur – vier stukken zitten net onder, resp. boven de 10 minuten. Maar een meer muzikale overeenkomst is te vinden in ‘begeleidingsfiguren’. Wie het leuk vindt kan zijn/haar antenne er op afstemmen.
Klik voor de Gidstekst.
JazzNotJazz – Jan Pieter Overmars
Foto: James P. Johnson – Inspiratiebron voor Jason Moran
