Genre: Romantiek
Componisten/uitvoerenden: Antonín Dvorák | Arnold Schoenberg | Clara Schumann | Johannes Brahms | Ludwig van Beethoven | Robert Schumann
Opnametechniek: Wijnand de Groot
Musicologen lezen zelden de Story, maar stiekem zijn ze zéér in het persoonlijke leven van componisten geïnteresseerd.
Waren Clara Schumann en Johannes Brahms vrienden of was er meer tussen hen? Het definitieve antwoord namen ze in hun graf mee, maar dat Brahms meer wilde, daar is men het intussen wel over eens.
In ieder geval had Brahms ook in artistiek opzicht genoeg bij de Schumanns te zoeken. Robert Schumann werd in zijn laatste jaren een echte classicist, en Clara volgde hem daarin volledig. De jonge Brahms werd met open armen ontvangen: eindelijk een aankomend componist die nog gewoon in de klassieke vormen componeert, zonder dat het oubollig of gekunsteld klinkt!
Dat Brahms meer doet dan de klassieken aanbidden, is wel duidelijk. Al op jonge leeftijd – hij werd dat jaar 27 – componeerde hij een strijksextet – een vorm die Mozart en Beethoven nooit gebruikt hadden. Brahms schiep er een kleine traditie mee, want tal van componisten na hem (Dvořák, Reger, Schönberg om er maar een paar te noemen) schreven ook strijksextetten. Veel later probeerde hij het met één cello minder. Het strijkkwintet was beslist niet nieuw; vooral Mozart had zich daar al verdienstelijk in gemaakt. Misschien is dat de reden dat Brahms er zo lang mee gewacht heeft: hij wilde zeker weten dat hij over Mozarts lange schaduw heen kon springen.
Tussen de twee Brahms-strijkerijen in vinden we Clara Schumanns pianotrio. Dat er een piano in schittert is geen toeval. Clara was in de eerste pianiste en als ze iets componeerde, was dat altijd met de bijgedachte om er zelf in mee te spelen.
