Genre: Classicisme
Componist: Wolfgang Amadeus Mozart
Opnametechniek: Wijnand de Groot
Een mooi regelmatig concert: drie werken van Mozart, eentje voor piano en één strijker, eentje voor piano en twee strijkers, eentje voor piano en drie strijkers.
Toen Mozart als kind leerde componeren, waren er duidelijke conventies voor hoe een vioolsonate moest klinken. De piano gaf het hele muzikale gebeuren aan, terwijl de viool alleen de melodische hoofdlijnen volgde. Het pianotrio was net zoiets, maar dan met een cello die zich strikt aan de baslijn hield.
Mozart had moeite om die conventies te doorbreken. Dat lag natuurlijk niet aan zijn eigen genie; Mozart kon heus wel een briljante vioolpartij componeren of een cello wat meer de ruimte geven. Nee, het probleem lag bij het publiek. Pianotrio’s werden vaak uitgevoerd door amateurs. Een al te moeilijke viool- of cellopartij betekende dat een werk slecht zou verkopen.
Daar kwam Mozart ook achter toen hij een opdracht kreeg voor een serie pianokwartetten. Het pianokwartet was een nieuw genre, waarvoor zulke conventies nog niet bestonden. Mozart ging lekker creatief aan de slag met nieuwe combinaties en zelfstandige melodielijnen. Het oordeel van de uitgever: dit krijg ik nooit verkocht. Mozart mocht zijn voorschot houden … op voorwaarde dat hij de rest van de serie niet zou schrijven. Zodoende bleef het helaas bij twee pianokwartetten, terwijl Mozart wel massa’s vioolsonates en pianokwartetten schreef. Dat dit aantal niets zegt over de kwaliteit, dat horen we wel in dit concert.
