Op een groot festival is er altijd wel ruimte voor onbekende componisten. Voor Nikolaj Roslavets bijvoorbeeld.
Er is een beste kans dat u al eens van hem gehoord hebt, maar dat u zijn muziek niet kent. Nikolaj Roslavets (1881-1944) had, net als vele Russen van zijn generatie, revolutionair artiestenbloed dat na de revolutie vrij kon stromen. In de loop der jaren won het populisme het echter steeds meer: moderne kunst, dus ook moderne muziek, werd uitgemaakt voor ‘bourgeois’, ‘formalistisch’ en meer van dat soort ideologische scheldwoorden. Roslavets trok op schrift fel van leer tegen dit populisme. Toen Stalin de kant van de modernekunsthaters koos, was het met zijn carrière snel gedaan. Zijn muziek raakte in de vergetelheid.
Hier wordt zijn werk weer opgediept. Alles bij elkaar blijkt het niet zo extreem modern als je zou denken; Roslavets’ reputatie berust vooral op zijn activisme. We horen echo’s van Prokofjev en westerse componisten als Hindemith. We horen sonates en korte stukken. Met ‘Legende’ toont hij dat hij toch nog met één been in de romantiek staat.
