Vocaal Ensemble Lingua & Blazersensemble Raak

Bij hoge uitzondering nemen we een keer over de grens op. In de Virga Jesse-basiliek in Hasselt om precies te zijn. Een barokke kerk zoals je ze in Nederland niet zult vinden, dus dat is al reden genoeg om een keer te gaan kijken.

In die kerk treffen we een harmonieorkest en een koor. Soms spelen ze samen, soms mogen ze alleen. Het koor mag bijvoorbeeld alleen bij Monteverdi. Diens Lagrime d’amante al sepolcro dell’amata (“Tranen van een minnaar aan het graf zijner geliefde”) is alles wat je je van Monteverdi voorstelt: pijnlijk direct, met elke emotie rechtstreeks in de muziek verklankt.

Stravinski geloofde niet in emoties, althans niet in muzikale emoties. Voor hem was muziek gewoon een spel met klank en ritme. We horen hier drie religieuze werken, alle drie gecomponeerd na zijn bekering tot het rooms-katholicisme. Zijn Pater noster en het Ave Maria (favoriet bij veel gevorderde koren) zijn allebei uiterst zakelijke zettingen, die binnen een goede minuut afgelopen zijn. We zouden ze, in het omvangrijke oeuvre dat Stravinski bij elkaar schreef, bijna als snuisterijtjes afdoen. Maar daarmee doen we de componist tekort, die in deze kleine ruimte alles samenbalt wat zijn stijl kenmerkt. Na deze twee korte a cappellastukjes horen we zijn Mis voor dubbelblaaskwintet en koor. Daarin pakt Stravinski wat meer uit. Hij voelt hier de rijke erfenis van het genre, die hem inspireert (maar natuurlijk ook in de nek hijgt). Vooral Haydns Harmoniemesse zal hier als inspiratie hebben gediend.

Ook horen we op dit programma Daan Manneke. Net als Stravinski (en Monteverdi) een katholiek in hart en nieren, die veel kerkmuziek heeft geschreven. Hier horen we hem echter met een instrumentale compositie, een Symfonie voor blaasorkest. De titel had van Stravinski kunnen zijn, de muziek iets minder. Hoewel ook bij Manneke muziek in de eerste plaats een spel van noten is, is zijn stijl een stuk minder gejaagd.