za 16 aug 2025, 17:00 uur – House of Hard Bop.
Op 28 mei 2025 overleed drummer Al Foster, op 82-jarige leeftijd. Een belangrijk deel van zijn indrukwekkende discografie ontstaat in de jaren ’70 en ’80, als hij werkt in de groepen van Miles Davis. In diens voortdurend veranderende personele bezettingen blijft hij langdurig een stabiele factor. Onder Fosters eigen naam verschenen zo’n acht titels. In dit uur hoort u 9 stukken van zijn Reflections uit 2022, zijn laatste album als leider. Het is een tribute (eerbetoon) aan ‘werkgevers’ in zijn carrière: Miles, Monk, Sonny Rollins, Joe Henderson, McCoy Tyner. Foster tekende voor drie composities.
Bezetting: Nicholas Payton trompet, Chris Potter sax, Kevin Hays piano, Vicente Archer bas.
Al Foster werkte met talloze muzikanten uit de Amerikaanse eredivisie. Een bijzondere relatie had hij met Miles Davis, die hij als zijn ‘beste vriend’ beschouwde: “Miles had his demons, but I loved him more than my father.” Zijn bijdragen aan Miles’ elektrische fusiongroepen in de jaren ’70 en ’80, met zijn beukende backbeat op de 2e en 4e tel, werden zeer gewaardeerd.
T.S. Monk (Al Foster)
Een tribute aan Thelonious. Dat blijkt direct in de openingsmaten. Fosters langgerekte thema bestaat uit meerdere secties. Pianist Kevin Hays is gul met Monkcitaten: ‘dissonante’ tweeklanken in het hoge register, herkenbare begeleidingsmotieven onder de blazerssolo’s. Zijn solo is voor een groot deel een stijlkopie.
Pent-Up House (Sonny Rollins)
Pittig tempo in dit energieke hardbop stuk. Het syncopisch dansende thema wordt stevig geëxposeerd. In de oorspronkelijke versie van componist Rollins worden de eerste 16 maten exact herhaald. Sax en trompet spelen daar unisono. In deze Reflections-versie zit meer variatie: bij de herhaling van de 16 maten switchen sax en trompet van unisono naar spannende tweestemmigheid.
Blues on th Corner (McCoy Tyner)
Een blues in een relaxed tempo. Maar ook in een relaxed tempo kan spanning en energie flink oplopen. In deze uitgedunde bezetting – sax, bas en drums – komt Fosters fijne drumwerk meer naar voren. Fraaie duodynamiek tussen sax en drummer, boven de onverstoorbare bas. Die bas blijft onverstoorbaar als de sax zwijgt en Foster geleidelijk aan van begeleiding naar solo gaat bewegen. Interessante chorussen!
Anastasia (Al Foster)
Rustige ballad. Rustige solo’s. Maar saxofonist Chris Potter moet toch weer een heleboel kwijt.
Six (Nicholas Payton)
Opening: geen metrum, aarzelende, zoekende lijnen van iedereen. Daarna de ‘echte’ inzet. (Vraag aan de luisteraar: hoe werkt zo’n begin? Wat is daarvan de functie?)
Funky. Veel backbeat van Foster. Kevin Hays speelt hier op Fender Rhodes.
Punjab (Joe Henderson)
Beat (Kevin Hays)
Dit niet direct toegankelijke stuk verdient concentratie van de luisteraar. Na het thematische deel laten vorm en harmonie zich niet makkelijk volgen. Groeiende dynamiek en spanning in zowel trompet- als saxsolo. Lang uitgesponnen verhaal van de piano. En dan die fijne lijn van ‘zacht’ naar ‘sterk’ in het slagwerk – wat een beheersing… Doet zo maar denken aan de Boléro van Maurice Ravel – dat stuk gaat over een crescendo! -, maar de bovengrens van de klanksterkte blijft in Beat aanzienlijk lager.
Half Nelson (Miles Davis)
Dit stuk kennen we – onder meer – van Davis’ Workin’ uit 1956. Enkele opvallende verschillen: de direct pakkende intro van drummer Philly Joe Jones op Workin’ ontbreekt hier. En het tempo is aanmerkelijk langzamer, wat meer focus geeft op het thema.
Monk’s Bossa (Al Foster)
Pianist Kevin Hays opent met een kort, repeterend Monkcitaat. De daarop volgende melodie in de blazers klinkt bijna ‘anti-Monk’. Maar het thema sluit weer af met dat citaat. Goed werkend contrast, waar de titel al op duidt.
House of Hard Bop – Eric Ineke
