za 18 mrt, 17:00 uur – House of Hard Bop.
1964 is voor saxofonist/componist Wayne Shorter een belangrijk jaar. Na een lange en succesvolle periode als musical director bij Art Blakeys Jazz Messengers zet hij een volgende stap. Hij begint een nieuw avontuur bij Miles Davis, die hem graag wil hebben: “Wayne is a real composer. He writes scores, writes the parts for everybody just as he wants them to sound (…).” En zo gaat hij deel uit maken van de bezetting die later aangeduid zal worden als Davis’ Second Great Quintet. Daarnaast heeft Shorter nog een andere muzikale agenda. Onder eigen naam neemt hij in hetzelfde jaar voor Blue Note Records drie platen op die een hoge waardering zullen verwerven: Night Dreamer, JuJu en Speak No Evil.
U hoort enkele stukken van Night Dreamer, en daarna het volledige album Speak No Evil.
Op Night Dreamer speelt Shorter met trompettist Lee Morgan, pianist McCoy Tyner, bassist Reggie Workman en drummer Elvin Jones. Eerst het titelstuk, daarna Black Nile.
Speak No Evil
De leider werkt hier samen met twee van zijn nieuwe bandleden in het Miles Davis kwintet: pianist Herbie Hancock en bassist Ron Carter. Trompettist is Freddie Hubbard, en ook nu is Elvin Jones de drummer.
De diverse thema’s hebben een flinke lengte, en nemen naar verhouding een groot deel van de totale tijdsduur van een stuk in beslag – ook in de slotpasssages. Ze zijn daarmee sterk sfeerbepalend. Herhaling van motieven en frasen, lang aangehouden tonen, simpele tweeklanken van de blazers – vaak unisono -, en het ritmisch samen optrekken, stralen intensiteit uit. De ‘schreeuw’ in Witch Hunt… Oplopende spanning… we horen het ook in de solo’s.
Alle stukken hebben een vast tempo en metrum, maar met name pianist Hancock en drummer Jones bewegen zich vrij zwevend boven de maatstrepen en tussen de tellen. Dit alles met een hoog gehalte aan ‘groupiness’ binnen het kwintet.
Bij voorkeur integraal te beluisteren, deze Speak No Evil.
Over de inspiratie van Wayne Shorter: ”I was thinking of misty landscapes with wildflowers and strange, dimly-seen shapes – the kind of places where folklore and legends are born.” Titels als Witch Hunt, Fee-Fi-Fo-Fum en Speak No Evil zijn daarvan een uitdrukking. Altijd welkome informatie voor de geïnteresseerde luisteraar, maar ook zonder deze buitenmuzikale gegevens komt de muziek 100% binnen.
Op de platenhoes staat een sfeervolle foto van Shorters vrouw.
De echtgenote van Miles Davis prijkte in 1961 op de cover van zijn Someday My Prince Will Come.
Wayne Shorter overleed deze maand, op 2 maart 2023. Lees hierover het Nieuwsbericht.
House of Hard Bop – Eric Ineke